Mevrouw Boer staat in de kantine.
Ze kijkt.
Het is druk.
Iedereen praat.
In de hoek zitten Magool en Beydaan.
Ze praten heel veel.
En ze lachen.
Mevrouw Boer weet niet wat Magool en Beydaan zeggen.
Ze praten Somalisch.
Er zijn ook kinderen die Arabisch praten.
Of Koerdisch.
Of…
Je hoort zoveel talen.
Mevrouw Boer kan het niet begrijpen.
Zij kan alleen Nederlands.
En een beetje Engels.
Iedereen in de kantine praat en lacht, maar mevrouw Boer voelt zich alleen.
Ze is een beetje eenzaam.
Want niemand praat met haar.
En zij begrijpt niet wat de anderen zeggen.
Mevrouw Boer gaat naar meneer Vrieskoop.
Ze zegt: Ik heb een raar gevoel.
Ik loop in de kantine.
En iedereen praat en lacht.
Maar ik voel me alleen, want ik begrijp het niet.
Meneer Vrieskoop knikt.
Ja, zegt hij, dat heb ik soms ook.
Ik denk dan: Dit voelen de kinderen heel vaak.
Ze horen ons en ze zien ons lachen.
Maar ze begrijpen ons niet.
Ik denk dat de kinderen soms ook alleen zijn.
Dan gaat de bel.
De pauze is voorbij.
Meneer Vrieskoop en mevrouw Boer gaan weer les geven.
En ze denken: Het is zo belangrijk om de taal te leren!
Het is zo belangrijk als je elkaar begrijpt!